ՍԵՒՈՒԿԸ

          Դաւիթ եւ քոյրը  յաճախ պտոյտներ կ’ընէին մօտակայ գիւղերը, ամրան կանուխ ժամերուն:

          Անգամ մը կենդանիի սուր ճիչեր լսեցին առաւօտուայ անձայնութեան մէջ: Երբ մօտեցան  թուփի մը, տեսան նորածին լակոտներ: Անոնք իրարու վրայ կը մագլցէին վախ ու դողով: Հեռուէն լսուեցան մայր շնիկին հաջիւնները:

-Հանգիստ ձգենք եւ վաղը անպայման կաթ բերենք անոնց.   ըսաւ    Դաւիթ:

Քիչ  մը  սիրեցին  ու  անուններ  դրին  լակոտներուն. «Սեւուկ», «Սոխիկ», «Սաթիկ»:

          Յաջորդ օր կաթ տարին ու դրին անոնց մօտիկը: Մայր շնիկը սկսաւ լակել կաթը: Ձագուկները ապշահար կը դիտէին մայրիկին շարժումները.անոնք շատ շուտ սորուեցան  դգալի մը պէս գործածել իրենց լեզուն: Մերթ ընդ մերթ իրենց գլուխները  վեր  կը  բարձրաձնէին, աքլորի մը պէս, որպէսզի  կաթը  հոսէր իրենց  կոկորդէն  դէպի  ստամոքս:

-Շատ հաճելի է դիտել ձագուկները ըսաւ քոյրը. թերեւս  այս  երեւոթները  մեր  կեանքին  մէջ  անգամ մըն ալ պիտի չտեսնենք:

         Քոյր, եղբայր ամէն առաւօտ կաթ կը տանէին շնիկներուն ու կը դիտէին անոնց խանդավառ շարժումները:

          Այսպէս անցաւ ամիս մը: Առաւօտ  մը  թաղեցիները  արթնցան  լակոտի  մը հանած  սուր  ճիչերէն: Շատերու  նման  փողոց  վազեցին  նաեւ  Դաւիթ եւ  իր  քոյրը: Անոնք  անմիջապէս  ճանչցան  նորածին Լակոտներէն «Սեուկ»ը. ան  շուարած՝ կը  ցատկռտէր  ասդին  անդին:

-Ճամբան  կորսնցուցեր  է. ըսաւ  թաղեցիներէն  մէկը, որ բաւական փորձառու  էր:

            Նախ  ջանացին  լռեցնել  զայն:  Դաւիթ  գրկեց ձագուկը, «Սեւուկ»ին սիրտը ուժգին  կը տրոփէր  եւ  կը  դողար  ամբողջ  մարմնով: Քոյրը  խոհանոց  վազեց  կաթը  քիչ  մը  տաքցուց  ու  բերաւ  «Սեւուկ»ին:  Անշուշտ  թաղին  շնիկներն  ալ  արթնցած  էին  շատոնց: Անոնք  «Սեւուկ»ը  հոտոտեցին,  շրջապատեցին, իբր  պահապան  սպասեցին  մինչեւ  որ  հանգիստ  մը  լակէ  կաթը: Հակառակ  որ  իրենք  ալ  անօթի  էին  այդ  ժամուն:

-Մենք  «Սեւուկ»ը  կը  տանինք  իր  ընտանիքին  մօտ, ըսին քոյր  եղբայր  եւ  կողովի  մը  մէջ  դրին  զայն  ու  ճամբայ  ելան:

            Հազիւ  թէ  ճամբուն  կէսը  կտրեցին՝ հեռուէն  լսեցին  մայր  շնիկին  ուժգին  հաջիւնները: Ան  երկա՜ր- երկա՜ր  կը  հաջէր  յետոյ  կը  լռէր պահ  մը  եւ  կը  սպասէր, որպէսզի  լսէր  իր  ձագուկին  ձայնը:

            Երբ  քոյր  եբայր  մօտեցան, մայր շունին՝  Դաւիթ  բացաւ կողովը. «Սեւուկ» արագօրէն  դուրս  խոյացաւ  կողովէն  ու  վազեց  մօրը  քով:

             Հիմա   մայր  շնիկը  կարօտով  կը  լիզէր  իր  ձագուկը, պահ  մը  մօտեցաւ   Դաւիթին  եւ  քրոջը, լիզեց  նաեւ  անոնց  ձեռքերը. կարծես  շնորհակալութիւն  կը  յայտնէր:   

            Դաւիթ  եւ քոյրը  երբ տեսան մայր շնիկին արցունքները ՝յիշեցին  մեծ մայրիկին  խօսքը.«Յուզումի եւ երջանկութեան արցունքները պիտի հոսին ճշմարիտ ապրումի աղբիւրէն»:

 

Փոքրիկ  Խոհարարը -1-

Չսթլիկ  եմ պզտլիկ  եմ

Կարդալ,  գրել  լաւ  գիտեմ.

Հաշուել, երգել  ու  խաղալ

Լաւ  գիտեմ  ես,  լաւ  գիտեմ:

Ունիմ  գոգնոց  ու  գլխարկ

Մաքուր  ձեռնոցներ  ճերմակ

Ահա՛  դուք  ալ  կը  տեսնէք,

 Խոհարար  եմ  խոհարար:

 Օճախ,  շերեփ,  սան  ու  ջուր,

Կ’եփեմ  շատ  համով  ապուր.

Եթէ  քիչ  մըն  ալ  մեծնամ

Կ’եփեմ  թօփիկն  ու  տոլման:  

          «Զէրտէ՜,  զէրտէ՜» կը  պոռան  հանդիսականները:

Օ՜Ն  հասակէս  մեծ  գործ  մը  չէ

«Զէրտէ»  եփելը  դիւրին  է,

«Զաֆրան» ին  դրամը  տուէ՜ք

Կ’եփեմ  զէրտէն  անհոգ  եղե՛ք:

ՅՈՒՇԿԱՊԱՐԻԿԻՆ  ԲԱԽՏԸ

Լիալուսնի գիշեր էը, յուշկապարիկը յոգնած՝ ժայռին վրայ ելաւ: Ոսկեգոյն մազերը կը  ցոլանային լճին մակերեսը. ձկան պոչը եւ թեփերը արծաթի պէս կը փայլէին լուսնի լոյսին: Անձայն կու լար. մինչ հեռուն բլուրի մը վրայ վհուկ մը նստած զինքը  կը  դիտէր  ու  քրքիջներ   կ’արձակէր. կարծես ամպերը  կը  գոռային:

– Վա՜յ ,  խեղճ աղջիկ, դեռ  սնտուկը  չգտա՞ր, որուն մէջ գանձ պահուած  է: Եթէ կ’ուզե՞ս  սրունքներուդ  եւ   կեանքի ընկերոջդ  տիրանալ՝ փնտռէ’, գտի’ր  եւ  ինծի յանձնէ’:

– Չար վհուկ, մե՜ղք որ քու խօսքերուդ խաբուեցայ. անյագ արարած, վստահ եմ, որ  այդ գանձն ալ  քեզ  պիտի  չգոհացնէ:  Իսկական  գանձը՝ սիրով  լեցուն  սիրտն  է, բայց  դուն  անկէ զերծ  ես:

– Հա՜, հա՜, հա՜. գոռաց կրկին վհուկը: Դուն անմիտ  աղջիկ մըն ես. ի՞նչպէս գիտնաս  իսկական գանձին արժէքը: Շուտ մտի’ր  լճին  մէջ  ու  փնտռէ’  զայն: Տե’ս, բլուրին վրայ քեզ կը սպասէ  կեանքի  ընկերդ:

Ի՞նչ  աններելի  սխալ  մը  գործած  էին  երկու  սիրահարներ  .ամուսնութեան մասին  անկէ  օգնութիւն  խնդրելով:

Տղան՝ վհուկին  յանդիմանութիւնները  լսեց  ու  անոր  ձայնեց.

– Գանձերուդ  մէջ  պիտի   խեղդուի’ս   քարասիրտ  վհուկ, արձակէ’  սիրուհիս:

Վհուկը  երբ  այս  լսեց  շատ  զայրացաւ.

-Եթէ  լեզուդ  բերնիդ  մէջ  չպահես՝ քե’զ  ալ  անտառ  կը  ղրկեմ

վայրի  անասուններուն  իբր  կեր:

Երկու  սիրահարներ  արցունք  թափեցին.  Լիճը  յորդեցաւ,  ալիքները  փրփրեցան  դէպի  ժայռեր,  կարծես  վրէժ  լուծել  կ’ուզէին  վհուկէն:

Այս  ցաւալի  դէպքը  օդ, ջուր,  ու  ցամաք  հասաւ  բնութիւնը  տխրեցաւ:  Չար վհուկը  պատժելու  համար  գործի  լծուեցան.  արդեօք  ո՞ւր  էր  «Պարիկ»ը:  Մրտիմներու  երամ  մը  պարիկը  գտնելու  պաշտօնը  ստացաւ:  Լեռ,  սար  ու  ցոր թռան  ու  թռան:  Օրեր  ամբողջ  անօթի ծառաւ պարիկը  փնտռեցին  ու  վերջապէս   զինքը  գտան  գորշ  ամպերուն  մէջ:  Պարիկը անձայն  անշշուկ  կը  նստէր  աչքերը  յառած՝  ցպիկին:  Յանկարծ  ցպիկէն   լոյսեր  արձակուեցան:  Մրտիմներուն  աչքերը  շլացան  ու   բարձրերը  սլացան.  Յետոյ  վերադարձան  պարիկին  քով:  Պարիկը  բարիքներ  բաշխող  ուժը  կ’ամբարէր  ցպիկին  ծայրը,  որ  քանի  դպցնէր  չարիքները  կ’ոչնչացնէր:

Մրտիմները  անհամբեր  էին.  Միաբերան  պատմեցին  եղելութիւնը.  որպէսզի  պարիկը  ժամ առաջ  օգնութեան  հասնէր  երկու  սիրահարներուն:

–         Պարի՜կ,  պարի՜կ  մեզի  դարձի’ր,

–         Խեղճ  աղջկան  ճար մը  գտի’ր.

–         Ան  խաբուեցաւ  վհուկէ  մը,

–         Լացաւ,  պատմեց  իր  հոգերը.

–         «Խնդրեմ  օգնէ’  ինծի»  ըսաւ,

–         «Սիրահար  եմ  տղու  մը,

–         «Կ’ուզեմ  դառնալ  իր  կինը»:

–         Վհուկը  առիթէն  օգտուեցաւ.

–         Իբր  թէ  օգնել  խոստացաւ

–         Խեղճ  աղջկան  սապէս  ըսաւ.

–         «Քեզի  չեն  օգներ  մարդիկ

–         « Պէտք   է  դառնաս  յուշկապարիկ.

–         «Սնտուկ  մը  գանձ

–         «Որ  լճին  մէջ  է  պահուած»:

–         Խեղճ  աղջիկը  լողաց,  լողաց

–         Բայձ  չգտաւ  սնտուկ  մը  գանձ:

–         Օգնէ’  անոր  սիրուն  պարիկ

–         Որ  չունի  տէր,  ո’չ  ալ  տանիք,

–         Չուզեր  ըլլալ  յուշկապարիկ:

Պարիկը  խղճաց  աղջկան.  ցուպը  ձեռին՝  ամպերուն  մէջ  անհետացաւ:

Վհուկը  գտան  քարայրի  մը  մէջ.  ան  խոր  քունի  մէջ  էր:  Պարիկը,  ցպիկը  դպցուց  անոր  եղունքներուն,  որոնք  յանկարծ փրթան  ու  ոչնչացան:  Այլեւս  վհուկը  չարիք  գործելու  ուժը  չունէր:

Այդ  գիշեր  յուշկապարիկը  ժայռի  մը  վրայ  իր  չար  բախտին  մասին  կու լար.  Յանկարծ  տեսաւ  սրունքները:  Անհաւատալի  թուեցաւ  իրեն.  կրկին,  կրկին  շօշափեց  սրունքները,  ոտքի  ելաւ  ու  քալել  սկսաւ…:

Լիճին  մակերեսը  հանդարտ  էր  ու  կը  ծփար  լուսնի  լոյսը.  կարծես  աղջկան կը  ժպտէր:

Աղջիկը  ժայռէ  ժայռ  բլուրն  ի  վեր  մագլցեցաւ  եւ  գտաւ  իր  կեանքի  ընկերը:  Ան  ձեռքերովը  ծածկած  էր  իր  երեսը  եւ  կու լար:  Կամացուկ  մը  մօտեցաւ  տղուն,  ոսկեգոյն  մազերով  անոր  արցունքները  սրբեց:

Մրտիմներու  երամ  մը  կը  թռչտէին  անոնց  գլխուն  վերեւ  ու  անոնց  երջանկութիւնը  կը  բաժնէին:

Ուշադրութիւն  ըրած  է՞ք  արդեօք,  կարգ  մը  մրտիմներ  իրենց  աչքերուն  վերի  մասը  կը  կրեն  զոյգ  մը  սեւ  գիծեր.  թերեւս  պարիկն  է  որ  դրաւ,  իբր  նշան  այս  պատմութեան:

ԾԱՂԻԿՆԵՐՈՒ   ԱՇԽԱՐՀԷՆ

             Կ’ուզեմ  ձեզի  ալ  հաղորդել անոնք. Դուք  ալ  ծաղիկներու  տեսակներէն  օգտուելով  ձեր  զգացումները  կրնաք  յայտնել  ուրիշներուն:      

  ԵՐԿՐԱԳՈՐԾԻՆ  ՇՈՂԳԱՄԸ

           Երկրագործ  մը,  արտին մէկ անկիւնը շողգամի հունտ մը ցանեց: Հողը բարեբեր էր. հունտը շուտ մը ծլաւ եւ կարճ ատենէն խոշոր շողգամ մը դարձաւ:

Երկրագործը՝ -զոր գիւղացիները պապիկ կը կոչէին զինքը- ուզեց քաղել շողգամը. տերեւներէն ուժգին բռնեց ու քաշեց, սակայն  արմատներէն չթուլցաւ:  Զարմանք պատճառեց երկրագործին: Ինքզինք շատ ուժեղ կը նկատէր. ինչպէս կարող չէր շողգամ մը քաղել…: Ձայնեց իր տիկնոջ՝ -զոր մամիկ կը կոչէին գիւղացիները- օգնութեան հասաւ  ան, պապիկին կռնակը անցաւ եւ ուժով մը մէջքը  փաթթեց անոր . պապիկն ալ շողգամին տերեւները բռնեց եւ սկսաւ շողգամը քաշկռտել. ի զո՜ւր  ուժեր վատնեցին:

Մամիկը օգնութիւն խնդրեց թոռնիկէն: Թոռնիկը վազեց եկաւ մամիկը մէջքէն փաթթեց, մամիկն ալ պապիկին մէջքէն, պապիկն ալ շողգամին տերեւները բռնեց քաշեցին ու քաշկռտեցին. բայց  իրենց նպատակին չհասան:  Թոռնիկը, մատները բերանը տարաւ ու օգնութեան սուլիչ մը արձակեց շնիկին, որ զարմանքով կը դիտէր զիրենք,ասդին-անդին կը ցատկռտէր հաջելով: Շնիկը մօտեցաւ անոնց , թոռնիկին փէշը ամուր մը բռնեց իր ակռաներով  քաշել սկսաւ: Թոռնիկը, մամիկին մէջքէն՝ մամիկն ալ պապիկին մէջքէն՝ պապիկն ալ շողգամին տերեւներէն ուժով մը բռնեցին սակայն այս անգամ  ալ  չյաջողեցան  շողգամը  տեղէն քակելու:

Շնիկին  հաջիւններէն  արտը  կը  թնդար:  Կատուն, որ ծառի մը շուքին տակ  թմրած կը մրաբէր, տեղէն  ցատկեց  ու  եկաւ,  շնիկին   պոչին  ակռաները  անցուց  յետոյ   յաջորդաբար, շողգամը  քաշեցին  բայց  ջանքերը  ցնդեցան  օդին  մէջ:  Այդ  միջոցին  կատուն՝  նշմարեց  մկնիկը. Ան՝ քիչ  անդին  հողը  կը  փորէր  եւ  երկրամայր  կ’որսար:

Ձեզի  անհաւատալի  պիտի  թուի, բայց  այս  պատմութեան  հերոսը  պտըլիկ  մուկ  մըն  է:   Կատուն  մլաւելով  մկնիկը  օգնութեան  կանչեց: Ան  նետի  մը  պէս  սուրաց  կատուին  քով,  սղոցի  նման  ակռաներովը  կատուին  պոչը  բռնեց  եւ  ուժգին  քաշեց  զայն. խումբը  կրկին  փորձեց  շողգամը  քաշկռտել:

Ի՞նչ  տեսնեն…..շողգամը  պապիկին  գիրկը  փառաւոր  մը  կը   հանգչէր  եւ  իրենք  ալ  կռնակն  ի  վար  ինկած  էին:

Ահա՛  այսպէս  սիրելիներ, երբեմն  շատ  փոքր  ջանքերէ  անսպասելի  յաջողութիւններ  ձեռք  կը  ձգուին:  Պտըլիկ  մկնիկին ուժը  չըլլայ, որ անտես  առնէք:

ԱՆՏԷՐ ՁԻԹԵՆԻՆԵՐ

          Գիւղի մը մէջ կ’ապրէր՝ պարտիզպան Գալօն: Ան ձիթենիներու ընդարձակ պարտէզ մը ունէր. լաւ կը խնամէր իր ծառերը եւ առատ ձիթապտուղ կը ստանար:

Այդ գարնան՝ Գալօն հիւանդացաւ: Իր զաւակը, որ քաղաք մը կը բնակէր, եկաւ տարաւ  հայրը. որպէսզի  լաւ մը բժշկուէր իր մօտ:

Ձիթենի- Մեզի ո՞վ պիտի խնամէ սիրելիներ:

Ձիթենի- Չեմ գիտեր, շատ մտահոգ եմ:

Ագռաւ- Մենք կրնանք օգնել ձեզի:

Ձիթենի- Բայց ի՞նչպէս. չէ՞ որ անդադար կը կռնչէք ու անյագօրէն կուլ  կու  տաք ծառերու պտուղները:

Ագռաւ– Մենք օգուտներ ալ ունինք:

Ձիթենի-Ի՞նչպիսի օգուտներ:

Ագռաւ- Մեր կտուցներով հողերուն տակը վրան կը բերենք  եւ ձեր արմատները օդը կը ծծեն փառաւորապէս:

Ձիթենի- Ինչո՞ւ մեզի օգնել կ’ուզէք:

Ագռաւ-Ձեր տէրը, օր մը նոյնիսկ, չքարկոծեց մեզ: Իր այս բարիքը բարիքով մը պիտի փոխարինենք:

Ձիթենիներ-Շնորհակալ ենք սիրունիկ ագռաւներ,ո՞րքան սխալեր ենք ձեր մասին:

Այծ- Մենք ալ օգնել կ’ուզենք ձեզի: Արմատներէն ժայթքող ճիւղերը պիտի ուտենք. որպէսզի աւելի շատ աճին ձեր կոճղերը:Պարտիզպան  Գալօն երբե’ք  չէր  չարչարեր մեզ:

Ամպ-Անձրեւ պիտի բերեմ ձեզի որպէսզի հողին հանքային  նիւթերը դիւրաւ ծծեն ձեր արմատները:

Արեւ- Ես ալ ճառագայթներս ձեր վրայ պիտի սփռեմ եւ ձեր պտուղները պիտի հասուննան:

Փայտփոր- Ես ալ ձեզի վնաս հասցնող ճճիներն ու որդերը պիտի ուտեմ, անհոգ եղե’ք:

Այսպէս անցան գարնան ու ամրան օրերը:  Ձիթենիներու ճիւղերը, պտուղներով ծանրացան:

Ձիթենի- Աշունը հասաւ. Հիմա ո՞վ պիտի հաւաքէ մեր պտուղները:

Դրացի պարտիզպան- Մի’ մտահոգուիք. Մենք պիտի հաւաքենք զանոնք. որովհետեւ Գալօն մեզ երբեք’ չվշտացուց եւ  ամէն առիթով մեզի օգնեց:

Ձիթենի–  Ձեր ձեռքի ցուպերո՞վ պիտի զարնէք,որ մեր պտուղները թափին պրկուած սաւաններու մէջ:

Դրացի պարտիզպան- Հապա՞, ի՞նչպէս պիտի հաւաքենք:

 Ձիթենի– Մեր տէրը՝ փայտէ աստիճաններ շինած էր. կը մագլցէր վրան ու ափերով կը սկրթէր մեր ճիւղերը  եւ  ձիթապտուղները կը թափէր կողովներու մէջ:

Դրացի պարտիզպան- Մենք ալ այդպէս կը հաւաքենք, որպէսզի  Պրն. Գալօն չյիշէք եւ չտխրիք:

                Վարդան Մամիկոնեան Հայ զօրավար մըն էր:  451  թուականին Պարսիկներուն դէմ  պատերազմեցաւ,  պաշտպանելու համար Հայ կրօնքն ու Հայրենիքը:

         Պատերազմը տեղի ունեցաւ Ավարայրի դաշտին մէջ Տղմուտ Գետին եզերքը:

         Հայ ժողովուրդը այսօր սիրով ու հպարտութեամբ կը յիշէ Անոր անունը:

         Հինգշաբթի օր Վարդանանց  է. Մեր եկեղեցինէրուն մէջ Վարդանանցի Տօնը կը կատարուի:

         Կիրակի օր Բուն Բարեկենդան է: Բարեկենդան կը նշանակէ.  Մարդկային երջանկութիւն. այսինքն  ուրախ, զուարթ եւ շէն ապրիլ. Ինչպէս որ կ’ապրէին Ադամն ու Եւան դրախտին մէջ:

                                  ՍՐԲՈՑ  ՎԱՐԴԱՆԱՆՑ  ՏՕՆ   451                   Մենք Հայերս    301  թուին առաջին  Քրիստոնեայ  ազգը եղանք: Պարսիկները այդ շրջանին կրակապաշտ էին եւ անոնց թագաւորըտ  Յազկերտ Բ.  ուզեց  Հայերն ալ իրենց պէս կրակապաշտ դարձնել:  Ուստի հրաման մը հանեց,  որ ամբողջ Հայ ժողովուրդը չճանչնան Քրիստոսը ու պաշտեն կրակը:                  451 Մայիս 26 ին  Շաբաթ առաւօտ Հայաստանի  Տղմուտ Գետին  եզերքը՝  Աւարայրի Դաշտին վրայ Հայերու եւ Պարսիկներու միջեւ տեղի ունեցաւ Վարդանանց Պասերազմը:         Հայոց  բանակին գլուխը կը գտնուէր,  Հայաստանի իշխաններէն՝ Վարդան Մամիկոնեան Զօրավարը: Պատերազմի ընթացքին  հերոսաբար կռուեցաւ ու նահատակուեցաւ Քաջ Զօրավարը, իրեն հետ նահատակուեցան  1036 «վկայ» զինուորներ:

        Այսպէստ  Հայերը  թէ ազատ, թէ ալ Քրիստոնեայ մնացին:

        Սուրբ Ծննդեան եւ Սուրբ Զատկի տօներուն նման  Սրբոց Վարդանանց  տօնն ալ Հայերու Մեծ տօնն է:

         Սրբոց  Վարդանանց  տօնին առիթով՝ մեր եկեղեցիներուն մէջ տեղի կ’ունենան կրօնական տօնակատարութիւն:

                                          ԲԱՐԵԿԵՆԴԱՆԻ  ՅԻՇԱՏԱԿՆԵՐ

               Մանկութիւնս գիշերօթիկ վարժարանի մը մէջ անցաւ:  Ունեցայ անուշ յիշատակներ:Մանաւանդ Բարեկենդանի հանդէսներուն եռուզեռ մը կ’ունենայինք:  Այլանդակ ու այլազան տարազներ կը հագնէինք, զուարճալի խաղեր կը բեմադրէինք:Ամէնէն հաճելին ալ անվնաս կատակներն էին:

         Անգամ մը մեր հսկիչին օգնութեամբ, երփներանգ գոյներով գիւղական տարազներ հագուեցանք.  Թմբուկ մը եւ տուտուկ մը ճարեցինք.աղջիկները մանչերու՝ մանչերն ալ աղջիկներու  տարազներ հագուեցան եւ Բարեկենդանի յատուկ երգ մը բեմադրեցինք:         Հանդիսականներն ու մեր ուսուցիչները շատ զուարճացան.քահ քահներ նետելով կուշտ  ու  կուռ  խնդացին:Հաւատացէք, մինչեւ այսօր դեռ կը  թռվռան այդ ձայները մեր ականջներէն ներս:

         Անշունշտ դուք ալ Բարեկենդանին՝ ձեր կարելիութիւններով կը զուարճանաք բայց, այս երգն ու խաղն ալ կ’ուզեմ նուիրել ձեզի: Վստահ եմ թէ՛  դուք ալ բեմադրելով  ուրախ պահեր պիտի ապրիք: