Ի՞ՆՉՊԷՍ ԱՐԺԵՒՈՐԵԼ
Ի՞ՆՉՊԷՍ ԱՐԺԵՒՈՐԵԼ
Հնդկաստանի մէջ, վաճառական մը առանձինն կ’ապրէր, իր տան գործերուն չէր հասներ: Այս պատճառով, ան գտաւ առոյգ, խոհեմ ու վստահելի սպասաւոր մը:
Տան մէջ ո՛չ ջուրի սարքաւորում ունէր, ո՛չ ալ պարտէզին մէջ աղբիւր: Սպասաւորը փայտէ երկու դոյլեր շինեց եւ չուանով կապեց զանոնք ձողի մը երկու ծայրերէն: Ձողն ալ ուսերուն վրայ առնելով սկսաւ ջուր կրել հեռու առուակէն:
Ամէն առաւօտ, երբ վաճառականը տունէն կը մեկնէր՝ աշխատասէր սպասաւորը ամբողջ օր կը զբաղէր տան գործերով:
Այսպէս անցան տարիներ: Դոյլերէն մէկը օր մը խօսիլ սկսաւ.
_Սիրելի եղբա՛յր, փոքր ծակ մը գոյացաւ վրաս. մինչեւ տուն հասնիս, ջուրին կէսը կը պարպուի ճամբու ընթացքին: Այլեւս գործիդ չեմ ծառայեր եւ ես կը ցաւիմ քու ջանքերուդ համար:
_Մի՛ ցաւիր ինծի համար, որովհետեւ դուն տակաւին գործիս շատ կը ծառայես:
_Բայց ի՞նչպէս…: Ես կը նախանձիմ միւս հաստատուն դոյլին՝ որ շատ աւելի գործիդ կը ծառայէ:
_Դո՞ւն չես տեսներ միթէ այն գոյնզգոյն ծաղիկները, որոնք բուսած են ճամբուն երկայնքին:
_Ի՞նչ բանի կը ծառայեն եթէ տան գործերուդ օգուտ մը չունին:
_Այդպէս մի՛ մտածեր: Ես այդ ծաղիկները քաղելով կը զարդարեմ տիրոջս ճաշասեղանը: Կեանքի մէջ անօգուտ նկատուած առարկաները խոհեմութեամբ կրնանք արժեւորել:
Եւ այդ օրէն յետոյ ծակ դոյլը աւելի հպարտ կախուեցաւ չուանին ծայրէն: