Մօրս Աչքերով
ՄՕՐՍ ԱՉՔԵՐՈՎ
«Աչքերդ նուշ.«Այտերդ նուռ.
«Յօնքերդ կեռ.
«Խօսքերդ մեղր.
«Շրթներդ կեռաս.
«Մազերդ մետաքս:»
Մայրը գուրգուրանքով կը գրկէր իր Սալբին ու այս խօսքերով կը գգուէր զայն: Տարիները սահեցան. Սալբի դպրոցական եղաւ:
Դպրոցի ընկերները միշտ հեռու կեցան իրմէ:
Օր մը զբօսանքի պահուն Հայկ մօտեցաւ Սալբիին ու հարցուց.
-Դուն մինչեւ այսօր հայելիի չե՞ս նայած:
– Ո՛չ, ի՞նչ կը ջանաս ըսել:
-Ընկերներս տգեղ կը գտնեն քեզ: Սիրան կ’ըսէ, թէ աչքերդ շիլ են, շրթներդ հաստ, այտերդ անգոյն…:
-Բայց ի՞նչպէս կ’ըլլայ, մայրս միշտ անո՜ւշ խօսքերով կը սիրէ զիս…
Դպրոցէ դարձին Սալբի կը մտնէ իր սենեակը. հայելիին դէմ կ’անցնի, կու լա՜յ եւ կու լա՜յ: Անգամ մըն ալ դպրոց չ’երթար: Օրեր ու ամիսեր կ’անցնին:
Կը պատմուի, թէ Սալբի այնքան կու լայ, որ կոյր կը դառնայ: Մայրը իր աչքերը կու տայ աղջկան:
Երբ աչքին կապերը կը քակեն, բժիշկը հայելի մը կու տայ Սալբիին ու կ’ըսէ:
-Կ’ուզեմ, որ նախ դուն տեսնես դէմքդ քու նոր աչքերովդ:
Սալբի երկա՜ր երկա՜ր կը դիտէ իր դէմքը. կը ժպտի յետոյ կ’ըսէ.
«Աչքերս նուշ
«Այտերս նուռ
«Յօնքերս կեռ
«Շրթներս կեռաս
«Մազերս մետաքս:»
-Ահա՛ սիրելիս, հիմա դուն քեզ կը տեսնես «Մօրդ աչքերով», կ’ըսէ բժիշկը: